O Rasie
więcej lektury o sznaucerach średnich znajdziesz pod linkem
SZNAUCER ŚREDNI
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera, sznaucera i psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich wraz z innymi rasami.Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucerów.
RYS HISTORYCZNY
Przez wielu hodowców jest na dzień dzisiejszy uważany za najstarszego z rodziny sznaucerów. Pierwsze wzmianki na temat sznaucera średniego odnotowane zostały w XVI wieku, kiedy to opisywano go, jako psa towarzyszącegokoniom i osobom powożącym dyliżansami. Były to, bowiem psy, które poza rolą stróża w hodowli bydła i owiec, dosyć chętnie były wykorzystywane przez ówczesnych wozaków do tępienia gryzoni w stajniach. Ich zadaniem było także dodatkowe zmotywowanie konia w chwili potrzeby, do szybszego biegu poprzez podgryzanie go w pęciny. Doskonale też sprawdzały się w roli psa ostrzegającego i chroniącego przed grasującymi bandami rabusiów. Dosyć często stosowaną nazwą w dawniejszym czasie tej odmiany była także nazwa pinczer stajenny. Od sznaucera średniego miałyby też się wywodzić pozostałe odmiany tej rasy. Przyjmuje się, iż jego pochodzenie związane jest wiejskim psem pochodzącym z terenów Niemiec.
UŻYTKOWOŚĆ
Poza przeznaczeniem psa stróżującego jest nieco częściej wykorzystywany w charakterze psa towarzyszącego. W skrajnych przypadkach, zwłaszcza w chwilach zagrożenia, potrafi być psem agresywnym. Zazwyczaj jednak posłusznym przyjacielem swego opiekuna i mało kłopotliwym domownikiem.
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Typowy dla sznaucera jest żywy temperament, połączony z łagodnym usposobieniem. Charakteryzuje się łagodnością, chęcią do zabawy i przysłowiowym oddaniem właścicielowi. Kocha dzieci, jest nieprzekupny, czujny, ale nie hałaśliwy. Dobrze rozwinięte narządy zmysłów, inteligencja, łatwość szkolenia, odwaga, wytrzymałość i odporność na złą pogodę i choroby czynią ze sznaucera doskonałego psa rodzinnego, do towarzystwa, i stróża. Ma także cechy niezbędne u psa służbowego.
SZATA I UMASZCZENIE
SIERŚĆ:
Powinna być twarda, szorstka i gęsta; składa się gęstego podszerstka i nie za krótkiej
okrywy, przylegającej do ciała. Włos okrywowy szorstki, dostatecznie długi, aby ocenić jego strukturę, ani szczeciniasty, ani falisty. Na kończynach włos nie tak twardy, jak na tułowiu. Na wierzchu głowy i uszach sierść krótka. Charakterystyczna jest broda, która nie powinna być całkiem miękka, i krzaczaste brwi, trochę przykrywające oczy.
MAŚĆ:
-*- Czysto czarna z czarnym podszerstkiem.
-*- Pieprz i sól.
Celem hodowlanym w odmianie pieprz i sól jest uzyskanie maści w pośrednim odcieniu, jednolicie rozłożonej, z szarym podszerstkiem i dobrze pigmentowaną okrywą koloru pieprzu. Dozwolone są odcienie od ciemno szarego, żelazistego, po srebrno szary, zawsze z ciemną maską w odcieniu harmonizującym z barwą tułowia. Wyraźne jasne znaczenia na głowie, piersi i kończynach są niepożądane
PIELĘGNACJA
Konieczność systematycznego trymowania sierści.
